روزی شاه عباس به حکیم الهی (میر محمد باقر داماد ) گفت: ** بنگر مرکب شیخ بهائی را که چگونه در حرکات، کاهلی می کند و تنبل است.**( خواست بدینوسیله مرحوم میرداماد را محکی بزند که نسبت به دانشمند دیگری همچون شیخ بهائی که هم عصر وی بود، چگونه می اندیشد.) حکیم میرداماد فرمود: ** این حیوان با این بار دانش و فضلی که بر اوست عجیب است که تحمل کرده و حرکت می کند!**

ساعتی بعد شاه عباس نزد شیخ بهائی رفت و به او گفت:** اسب میرداماد بسیار چموش است و بازی می کند و این شایسته خردمندان نیست.** شیخ بهائی در پاسخش فرمود: ** اسب سوار خود را خوب می شناسد، از شدت سرور و شادمانی به رقص آمده و اینگونه ابراز احساسات می کند!**

شاه عباس از این رهگذر سپاس خدا گفت که هنگام پادشاهی او دانشمندان مملکت با هم متحد هستند و اینگونه در غیاب هم حرمت یکدیگر را نگاه می دارند که البته حق هم همین است، زیرا شأن علم و معرفت و ادب اینگونه تقاضا می کند و قطعا عکس آن جای تعجب و حتی تأسف دارد!

حال چه زیباست در پرتو اتحاد ملی و انسجام اسلامی، خواص جامعه و امت اسلام به ویژه اهل اندیشه و فکر و معرفت در هر جایگاه و مقام و جریان و مذهبی هم که هستند با تأملی ژرف، شأن و منزلت خویش را در مکتب اتحاد و یکدلی طراحی کرده و همواره الگو و اسوه ای شایسته برای آحاد مردم و امّت اسلامی باشند. اینشاءالله