شبیه خوانی در اوج غربت/ دنیایی از زیبایی در اجرای هنرمندان حسینی

به گزارش تنها علمدار به نقل از خبرگزاری فارس: هنرمندان حسینی کرمانی که در اجرای هنر شبیه خوانی، سابقه طولانی دارند با به نمایش گذاشتن صحنه هایی از روز عاشورا و مصائب اهل بیت (ع)، اوج مظلومیت آل محمد (ص) را شبیه خوانی کرده و باد ایشان را زنده می کنند.

تعزیهو تعزیت،هم به معنای تسلیت گفتن به یک داغدار از مصیبت است،هم به معنایاجرای نوعی نمایش مذهبی به یاد حادثه عاشورا که «شبیه خوانی »هم گفته میشود.

برگزاری عزای امام حسین (ع) مهمترین دلیل برای اجرای تعزیه و گردهمایی مردم برای تماشای آن است اما جذابیت و اجرا کردن باشور وحال یک تعزیه نیز باعث باشکوهتر شدن آن مجلس و آمدن سیل جمعیتمشتاق تعزیه به خصوص جوانان و نوجوانان درتکایا ومحل های اجرای تعزیه می باشد.

سابقه حدود سیصد ساله کرمانی ها در اجرای تعزیه و برگزاری متوالی بیستمین دوره سوگواره تعزیه و همچنین سه سوگواره ملی بیانگر علاقه و پشتکار مثال زدنی مردم این دیار در اجرای این نوع عزاداری و عرض ارادت به ساحت مقدس سیدالشهدا (ع) و ائمه معصوم (س) است.

شبیه خوانی را با اعتقاد قلبی انجام می دهم

یکی از هنرمندان عرصه تعزیه در استان کرمان در گفت‌و‌گو با خبرنگار فارس در رابطه با تفاوت برگزاری مجلس عزاداری براهل بیت با عزاداری آئینی شبیه خوانی، اظهار داشت:تعزیه بهترین وسیله برای برقرار کردن ارتباط با اتفاقات مذهبی بخصوصعاشورا است بطوریکه مخاطب تعزیه در هنگام اجرای مجلس تعزیه غرق در تعزیه می شود و یک اجرای خوب می تواند مخاطب را از همه متعلقات درونی افراد جدا کند.

هوشنگ انکوتی شبیه خوان نقش حضرت عباس (ع) که از سالهای دور این نقش را در آئین شبیه خوانی روستای ده زیار اجرا می کند در خصوص این هنر آئینی و اثر گذاری آن گفت: شبیه خوانی را با اعتقاد قلبی انجام می دهم و برایم اثبات شده است که اگر فردی شبیه خوانی را با اخلاص انجام دهد برکات زیادی در زندگی فردی و اجتماعی او می گذارد.

وی در مورد یکی از خاطرات خود از تعزیه بیان داشت: در سال های اولی که وارد عرصه تعزیه شدم یک شب در اجرای مجلس شهادت حضرت عباس (ع)، هنگام شهادت و لحظه های پایانی تعزیه بود که من با دستان داخل کفن و به اصطلاح قطع شده و در حالی که تیری را به صورت نمایشی روی چشمم بسته بودند شبیه خوانی نقش حضرت عباس (ع) را انجام می دادم و با زانو روی سکوی وسط مجلس نشستم.

سرپرست گروه تعزیه ده زیار، ادامه داد: در حالتی که با زانوهایم تیر داخل چشمم را بیرون می آوردم یکی از مخالف خوانان تعزیه از پشت لگدی به من کوبید و من با صورت به زمین خوردم.

انکوتی که بغض گلویش را گرفته بود، گفت: آن لحظه چون دستانم داخل کفن بودند و من نمی توانستم از آنها برای زمین نخوردنم کمک بگیرم با سر به زمین آمدم و تیری که به چشمم بسته بود داخل چشمم فرو رفت.

وی تشریح کرد: خون تمام صورتم را گرفته بود، مردم همه این حادثه را درک کردند و هنوز تعزیه تمام نشده بود من را به بیمارستان انتقال دادند پس از شستشوی چشمم متوجه شدم که خدا خیلی رحم کرده بود و فقط گوشه چشمم آسیب دیده اما این واقعه باعث شد هم خودم و هم مخاطبان آن شب تعزیه به خوبی لحظه شهادت حضرت عباس (ع) و بر زمین خوردن آن حضرت پس از ضربت عمود آهنین بر سر مبارکش در حالی که تیر در چشمش بود را لمس کنند.

وی بیان داشت: بدی این واقعه اینجا بود که اوج غربت و مظلومیت هنرمند مخالف خوانی را در بر داشت که با لگد به کمرم زده بود در حالی که او تمام سعی خود را کرده بود تا نقشش را به بهترین نحوه اجرا کند و به شکوه تعزیه بیافزاید، اما مردم به چشم یک فرد شقی و بد به او نگاه می کردند.